KAYNAKÇA
Aşık, S. (2017) “Turgut Özal’ın Cumhurbaşkanı Seçilmesi Sürecinde ve Sonrasında Yaşanan Bazı Gelişmeler, Çağdaş Türkiye Tarihi Araştırmaları Dergisi XVII/34 (Bahar/Spring), 431 – 465.
Cheahabi, H. E. ve Linz, J. J. (der.) (1998) Sultanistic Regimes (Baltimore, Maryland: Johns Hopkins Press).
Dahl, R. (1972) Polyarchy: Participation and Opposition (New Haven, Conn.: Yale University Press).
Sayfa 455
Erozan, B. (2023) “Neo-Hamidiyenizmin Kavramsal Serüveni” Çarkoğlu, A., Erdoğan, E. ve Moral, M. (der.) Türkiye Siyasetinin Sınırları: Siyasal Davranış, Kurumlar ve Kültür ( İstnbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları) içinde: 155 – 168.
Freedom House (2022), FREEDOM IN THE WORLD 2022: The Global Expansion of Authoritarian Rule.
Freedeom House (2023) Country and Territory Rating and Statuses_FIW_ 1973 – 2023.
Frey, F. W. (1975) “Patterns of Elite Politics in Turkey” Lenczowski, G. (ed.) Political Elites in the Middle East, (Washington D. C.: American Enterprise Institute for Public Policy Research) içinde: 41-82.
Gençkaya, Ö. F. (2022) “ Parliamentary Committees in the Grand National Assemnly of Turkey (2002 – 2020), Siefken, S. T. ve Rommetvedt, H. (der.) Parliamentary Committees in Public Process, (London, New York: Routledge) içinde: 263 - 286.
Gözler, K. (2020)“ Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sisteminin Uygulamadaki Değeri: Bir Buçuk Yıllık Bir Bilanço” (Anayasa Gen TR – Anayasa Hukuku Sitesi)
İlgen, A. (2022) “Milli İradenin Ne İdüğü” Perspektif (https://www.perspektif.online/milli-iradenin-ne-idugu/).
Kalaycıoğlu, E. (1992) “1960 Sonrası Türk Siyasal Hayatına Bir Bakış: Demokrasi, Neo-patrimonyalizm ve Istikrar” Üniversite Öğretim Üyeleri Derneği (der.), Tarih ve Demokrasi: Tarık Zafer Tunaya’ya Armağan, (Istanbul: Cem Yayınevi) içinde: 87 - 126.
Kalaycıoğlu, E. (2002) “Elections and Governance” in Sabri Sayarı and Yılmaz Esmer (eds.), Politics, Parties, and Elections in Turkey, (Boulder, London: Lynne Rienner): 55-71.
Kalaycıoğlu, E. (2005) Turkish Dynamics: Bridge Across Trouble Lands, (Newyork, N.Y.: Palgrave – Macmillan).
Kalaycıoğlu, E. (2021) Halk Yönetimi: Demokrasi ve Popülizm Çatışmasında Dünya, (Ankara: Efil yayınları).
Karaömerlioğlu, M. A. (2006) “Turkey’s” Return” to Multi-Party Politics: A Social Interpretation.” East European Quarterly 40, no. 1: 89 - 107.
Karpat, K. (1959) Turkey’s Politics (Princeton, N. J.: Princeton Univ. Press).
Lijphart, A. (1994). Electoral Systems and Party Systems: A Study of Twenty-Seven Democracies 1945-1990. (Oxford and New York: Oxford University Press).
Sayfa 456
Rustow, D. (1970) “Transitions to Democracy: Toward a Dynamic Model,” Comparative Politics , Vol. 2, No. 3: 337-363.
Schmidt, S. (2018) “The power of ‘sultanism’: Why Syria’s non-violent protests did not lead to a democratic transition?” Hinnebusch, R. ve Imady, O. (der.) The Syrian Uprising: Domestic Origins and Early Trajectory, (London & New York: Routledge) içinde : 30 – 43.
Sunar, İ. (1990).” Populism and patronage: The demokrat party and its legacy in Turkey.” Il Politico, vol. 55, no. 4: 745 – 757.
Tuncer E. (2002). Osmanlı’dan Günümüze Seçimler: 1877-1999, (Ankara: Toplumsal Ekonomik Siyasal Araştırmalar Vakfı (Tesav) Yayınları).
Özbudun, E. (1992) 1921 Anayasası, (Anakara: Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kumu, Atatürk Araştırma Merkezi).
Yılmaz, H. (1997), “Democratization from Above in Response to the International Context: Turkey, 1945-1950”, New Perspectives on Turkey, sayı 17: 1-37.
EN
TR
